• Kilka słów o Łętowni

      •              Wieś Łętownia jest położona 208 nad poziomem morza w dolinie potoku Łętowianka, lewego dopływu Sanu. Lasy, które otaczają wioskę nosiły w połowie XIX w. nazwy: do północy las Kosaryska, od wschodu Zalesie, po zachodu Podpolenie, od północnego zachodu las Świdowa.

        Według hipotez na terenie obecnej wioski mieścił się obronny gródek datowany na wczesne średniowiecze. Pierwsza wzmianka o wsi Łętownia pochodzi z 1427 r. Kolejna informacja mówi o nadaniu przez króla Polski Władysława Jagiełłę wsi Łętownia niejakiemu Waśkowi 25 marca 1433 r. w Skalbimierzu. Zawarty w nim opis pozwala sądzić, że była to wieś bogata, przynosząca właścicielowi duże dochody.

        Kolejne wiadomości o wsi zawierają materiały rewizji generalnej ziemi przemyskiej, a dokładniej jej Zasańskiej części przeprowadzonej w 1723 r. Wieś byłą wtedy własnością możnego rodu Korniaktów. W połowie XIX w. dwór
        i folwark usytuowany był w części wsi zwanej Ogrodami. W II połowie XIX w. stał się własnością Spiehów. Wieś posiadała 49 domów. Były niewielkie, drewniane i pokryte strzechą. We wsi panowała bieda. Z końcem XIX w. sytuacja chłopów nieco się poprawiła. Wojskowe władze austriackie prowadziły intensywne prace przy budowie twierdzy przemyskiej. Zapotrzebowanie na siłę roboczą spowodowało, że ludność okolicznych wsi znalazła pracę i mogła poprawić swój byt.
        W tym czasie powoli rozwijało się także szkolnictwo. Pierwsza wzmianka o istnieniu szkoły parafialnej w Łętowni została odnotowana w 1843 r.

        Kolejna informacja pochodzi dopiero z 1888 r., gdy mieszkańcy podjęli budowę nowej szkoły Wybudowano ją bliżej drogi wiodącej z Przemyśla do Dynowa. Pierwszą nauczycielką szkoły, która uczyła w języku polskim była Zofia Czechowska. Wybuch I wojny światowej doprowadził do spalenia Łętowni. Ludność została wysiedlona do dalszych miejscowości. Po tych okrutnych wydarzeniach wojennych zubożali mieszkańcy Łętowni okazali się  ludźmi twardymi, upartymi i pracowitymi. Dzięki tym cechom odbudowa wioski postępowała szybko. Odbudowane gospodarstwa nie były tak solidne jak przed ich zniszczeniem. Były to skromne domy budowane z drewna o jednej często izbie połączone ze stajnią wspólnym dachem.

        Po zakończeniu wojny, rozpoczęto przy pomocy państwa w roku 1919 budowę nowej szkoły. W nieukończonym budynku podjęła pracę nauczycielka Aniela Myśliwiec. Zakończono budową szkoły w 1920 r. Nowy budynek składał się
        z sali szkolnej, korytarzyka i ganku. Szkoła Powszechna zatrudniała jednego nauczyciela. Była to jednoklasówka w której uczono dzieci w klasach łączonych w zakresie czterech klas. Językiem wykładowym był język polski, ale nauczano też języka ukraińskiego.

        Napad Niemiec na Polskę 1 września 1939 r. zmienił rytm życia Łętowni. Około 35 mieszkańców tej miejscowości wywieziono na roboty Rzeszy. Naukę w szkole rozpoczęto w listopadzie 1939 r. Szkołę przekształcono na szkołę polsko – ukraińską. Nauczycielką została Kazimiera Rzeczycka. Uczyła w szkole do czerwca 1940 r. Jako mężatka została zwolniona ponieważ jej mąż miał posadę. Jej miejsce zajęła Maria Sandowicz, która uczyła do 1944 r. Zniesiono historię i geografię. Ograniczono naukę czytania, pisania i liczenia. Podręczniki przedwojenne polecili Niemcy spalić. Nauka prowadzona przez nauczycielkę była stale nadzorowana przez miejscowych Ukraińców, którzy ją szpiegowali jak i z czego uczy i co mówi. Niebezpieczną pracę tajnego nauczania młodzieży polskiej w zakresie szkoły powszechnej podjął w Łętowni Henryk Sandowicz. Tuż po wojnie szkoła powoli się rozwijała. W miarę upływu czasu liczba dzieci zwiększała się. Uczyli w niej
        i zarazem sprawowali funkcję dyrektorów: Ludwik Maszczak, Mieczysława Trzmiel, Henryk Kędziora, Witold Mikuś, Piotr Pipka, Mateusz Pieniążek, Zygmunt Wujec, Janusz Mazur. Obecnie funkcję tę sprawuje Andżelika Goraś.